– „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi!” – bp Ireneusz Pękalski rozpoczął tymi słowami u łódzkich jezuitów noc czuwania przed Zesłaniem Ducha Świętego.
W ten wieczór świętowano po raz pierwszy „podwójnie” wigilię Zesłania Ducha Świętego. Część pierwsza czuwania rozpoczęła się śpiewem oraz modlitwą do Ducha Świętego, tradycyjnie już animowaną przez zespół Mocni w Duchu. Następnie, podczas liturgii eucharystycznej, bp Ireneusz Pękalski udzielił sakramentu bierzmowania młodzieży, która przygotowywała się do jego przyjęcia w grupie, którą sama określiła jako „Pokolenie Świętych”. Nazwą tą, Ci młodzi ludzie wyrażali swoje wielkie pragnienia i pasje.
Słowo biskupa
– Otrzymałem wasze listy. Cieszę się, że nie zadowalacie się przeciętnością, bylejakością. Macie swoje pasje, zainteresowania. Najbardziej jednak byłem poruszony pasją jednej z was, która na wstępie napisała, że chciałaby zostać świętą. Piękne pragnienie! – wyznał bp Ireneusz.
W dalszej części uroczystości wspólnota Młodość dołączyła do modlitwy uwielbienia, co wzbogaciło całe czuwanie. – Za chwilę udzielę wam sakramentu bierzmowania. Dzięki mocy Ducha Świętego, z którą będziecie współpracować, dokona się w waszym życiu wiele zmian – odmieni się oblicze waszego życia. W roku 100. lecia urodzin Ojca Świętego Jana Pawła II życzę wam, abyście i wy szli podobną drogą świętości! Amen. – zakończył przesłanie do młodych bp Pękalski. Na koniec Mszy św. osobiście wręczył każdemu bierzmowanemu pamiątkę przyjęcia sakramentu – krzyż.
Reklama
Sami młodzi zapytani, czy są świadomi tego, co ich teraz czeka, przyznali, że „to miejsce, w którym formowali się do przyjęcia sakramentu, spotkania z rówieśnikami, podejmowana wspólna modlitwa, dialog i działanie oraz wsparcie, którego doświadczyli, powoduje, że chcą iść dalej za Jezusem i mężnie wyznawać swoją wiarę, tak jak Bóg tego będzie chciał”.
Czas uwielbienia
Ze względu na czas pandemii i ograniczoną ilość osób mogących uczestniczyć w uroczystościach kościelnych, ustalono, że o ile pierwsza część wieczoru „należy” do młodych i bierzmowanych, to druga – do pozostałych wiernych, w szczególności wspólnot i grup modlitewnych działających przy parafii.
W związku z tym o godz. 22 rozpoczęła się modlitwa i Eucharystia, w której udział wzięli członkowie pozostałych wspólnot. Liturgię odprawił o. Remigiusz Recław, a modlitwę i śpiew animowała wspólnota Zwiastowanie. Całość spotkania uświetniła diakonia taneczna.
- Prawdami, których nie możemy unieść bez Ducha Świętego, jest prawda o moim własnym grzechu i prawda o grzechu kogoś innego. Bez Ducha Świętego nie jest do uniesienia także prawda o grzechu ludzi Kościoła – wspólnoty do której należę. To są prawdy nie do uniesienia. Żeby taka prawdą żyć, potrzebujesz jeszcze jakiejś mocy, której sam z siebie nie masz. Potrzebujesz jakiejś miłości, której sam z siebie nie masz inaczej nie uniesiesz.- mówił abp Grzegorz Ryś.
W łódzkiej bazylice archikatedralnej zakończyło się czuwanie Wigilii Zesłania Ducha Świętego, której przewodniczył metropolita łódzki ksiądz arcybiskup Grzegorz Ryś. W liturgii uczestniczyły delegacje Wspólnot Neokatechumenalnych z terenu Miasta Łodzi.
Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.
Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje.
Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii.
W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi.
W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii.
W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości.
Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów.
Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta.
Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby.
Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem.
Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej.
W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).
W uroczystość Bożego Ciała wiele osób chwaliło Pana na koncercie Zielonogórskiego Uwielbienia, który odbył się przy kościele Ducha Świętego w Zielonej Górze.
Wieczorny koncert przy kościele Ducha Świętego był dobrym zwieńczeniem uroczystości Ciała i Krwi Pańskiej. Licznie zgormadzonym zielonogórzanom nie przeszkodził nawet deszcz. Na scenie wystąpił zespół Shema i przyjaciele oraz 35 chórzystów. Każdy miał okazję włączyć się w śpiew, a nawet tańcem wyrazić wdzięczność.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
